Andy liep door de verlaten gangen van het ziekenhuis met een rugzak die over zijn schouder hing. Nog maar een paar dagen geleden hadden ze de laatste patiënt ontslagen; een collega-arts en een handvol verpleegkundigen hadden de SEH-afdeling tot de laatste dag bemand. Dat betekende zowel de zombies buiten de deur houden als de zieken en gewonden verzorgen. De stad was nu nagenoeg leeg en na de laatste inval van zombies in het ziekenhuis waren er geen levende patiënten meer.

Het was tijd om weg te gaan. Deze stad was verloren.

Hij dacht terug aan het begin. Eerst was er dat virus, dat volgens wetenschappers eigenschappen had van griep en hondsdolheid. Het was niet zo dodelijk als hondsdolheid, maar wel zo besmettelijk als en dodelijker dan de griep. En het tastte, net als hondsdolheid, het centraal zenuwstelsel aan. Het was ernstig genoeg om in allerijl aan een vaccin te werken.

Niet lang nadat de tests waren afgerond en de eerste vaccins uitgedeeld werden begon het: de proefpersonen kregen toch bijwerkingen en het toedienen werd snel stopgezet, maar de eerste mensen hadden het al toegediend gekregen.

Dat was het begin van het einde; de eerste gevaccineerden begonnen vreemde symptomen te vertonen: onrust en wartaal, daarna sufheid, gevolgd door hyperactiviteit en agressiviteit. Daarna werd de patiënt bloeddorstig en was niet meer in staat tot menselijke communicatie. Na onderzoek bleek het gemuteerde virus parasitaire eigenschappen te hebben; het nestelde zich in de hersenen en daardoor werden de slachtoffer steeds minder menselijk. De gebruikelijke anti-virale middelen waren niet effectief en weer stond de medische wetenschap voor een raadsel dat ze snel moesten oplossen. Dokter bleven hopen dat ze een geneesmiddel konden vinden om de mensen weer van deze aandoening te genezen.

Andy sloot zijn ogen toen hij eraan dacht. De reden om arts te worden was om mensen te helpen, om ze te genezen. En nu kon hij niet anders dan machteloos toezien hoe het gemuteerde virus zich verspreidde onder de mensen.

Ze waren er al snel achtergekomen dat het gemuteerde virus zich langs twee manieren verspreidde: via hoesten en niezen zoals het oorspronkelijke virus en via vloeistofoverdracht. Misschien had het oorspronkelijke virus dat ook, maar die patiënten hadden nooit iemand gebeten, dus daar was geen bewijs voor. De geïnfecteerden, zombies zoals ze door de meesten werden genoemd, beten hun slachtoffers. Zij die niet stierven waren wel besmet en veranderden ook in zombies.

Andy had al verschillende mensen in het ziekenhuis zien veranderen. De incubatieperiode was kort, de verandering snel. In het begin werden de geïnfecteerden in het ziekenhuis gehouden om de stadia te onderzoeken en om geneesmiddelen te testen. Artsen en verpleegkundigen namen hun voorzorgsmaatregelen, maar het was niet altijd genoeg. Vanaf het derde stadium waren ze onvoorspelbaar en sterk en Andy had verpleegsters en artsen gebeten zien worden.

Steeds meer mensen trokken weg uit de steden waar het nieuwe virus zich razendsnel verspreidde. Achterblijvers probeerden te overleven en sommige van hen waren succesvol, maar lang niet iedereen.

Andy ging een van de onderzoekskamers van de spoegevallendienst binnen en deed de la open. Hij haalde eruit wat hij kon gebruiken en stopte het in zijn rugzak. Hij liet nog wat achter voor eventuele achterblijvers in de stad die misschien naar het ziekenhuis zouden gaan als ze voorraden nodig hadden.

Na zijn ronde door het ziekenhuis ging hij naar buiten, waar zijn rode auto geparkeerd stond. Een chevrolet camero SS, een auto waar hij altijd graag mee had gereden, maar die ondertussen al verschillende deuken had opgelopen. Zolang er nog benzine te vinden was en die geïnfecteerden zijn auto niet zouden slopen zou hij kunnen blijven rijden. En helemaal naar de veilige plek lopen had hij geen zin in.

Het was al een paar uren stil, toen de deur van een van de huizen in de straat voorzichtig open ging. Want diezelfde nacht wemelde het daar nog van de zombies, en had Mae zich moeten verstoppen in de kelder. Op het moment leek er geen zombie meer te zijn, maar dat betekende niet dat ze er niet waren.

Stilletjes liep ze naar buiten, maar niet voordat ze de omgeving vlug gescand had. Liepen er mensen, zombies? Andere dingen waar ze rekening mee moest houden?

Ook al leefde ze de afgelopen tijd van huis tot huis, ze was er nog niet echt aan gewend. Al vond ze het heerlijk om alleen te zijn, het voelde niet goed, zo in haar eentje. Ze kon zich prima redden, maar tegelijkertijd was ze in haar eentje ook erg kwetsbaar.

Na een paar minuten begon ze lopen. Een grote rugzak op haar rug, haar haar in een slordige knot, boven op haar hoofd. Ze liep het erf af en de straat in. Ze stond heel even stil, twijfelend welke kant ze op zou gaan. Uiteindelijk besloot ze om toch maar naar rechts te gaan. Ze vertrouwde op haar gevoel, en die zei dat ze rechts moest gaan.

Ze stapte goed door, haar handen in de zakken van haar zwarte jas. Starend in de verte. Het was stil, een vreemd contrast vergeleken met een tijd terug, toen er nog geen zombies waren. Ze bleef doorlopen, verloren in gedachten. Mae dacht terug naar toen ze nog aan het werk, ze had dit nooit zien aankomen. Maar ja, wie had dit wel zien aankomen? Een virus die mensen zou laten veranderen in zombies. Dit was alleen iets wat je op televisie zag. Maar zelfs het testen van een vaccin draaide uit een fiasco. Ze was een van de weinige die toen de tijd op korte termijn kon helpen met de proefdieren, én die niet dood was. Tot dat zombies het gebouw binnen wisten te komen. Hoe dat mogelijk was, is nog steeds een raadsel. Maar zoveel dingen waren op dit moment een raadsel. Ze kon zich niet meer herinneren hoe ze het gebouw uit gekomen was, toen de zombies binnen stormden.

Ze dacht even terug aan haar familie, die meerdere keren had geprobeerd te bereiken. Maar om heel eerlijk te zijn verwachtte Mae niet dat ze nog zouden leven. Een paar weken terug had ze hoop dat haar oom en tante nog zouden leven. Maar toen ze aan kwam bij hun huis, bleek daar een zombie rond te dwalen die verdacht veel leek op haar tante. Ze had de moeite niet gedaan om die zombie dood te maken, maar misschien durfde ze het ook niet. Dus liep ze daar, stilletjes en in haar eentje over straat. Ze hees haar rugzak nog een keer goed op, terwijl ze een steentje weg schopte.

Er gingen geruchten rond dat er een plek zou zijn in het Noorden. Een plek waar je veilig was van de zombies. Ter voet zou het een lange reis worden, maar wat moest Mae anders doen? Ze kon niet in deze stad blijven, constant op zoek naar eten en een plek om te slapen. Ze verlangde terug naar

De huizen in de straat lagen er verlaten bij. De meeste mensen leken in een haast vertrokken te zijn. Hier en daar stond er een auto, maar die had Mae gister al gecontroleerd of ze het nog deden - maar helaas. Ze keek op toen ze een zwarte kat zag oversteken, want ook die waren er nog. Huisdieren die op eens geen baasje meer hadden. Ze hurkte neer, en maakte geluidjes om de kat te lokken, maar die liep weg door het geluid van een auto.

Mae stond op, en keek achter zich, toen ze een rode auto op haar af kwam komen in de verte. Ze twijfelde wat ze zou doen; door lopen, zwaaien of niets doen? Ze zou hier waarschijnlijk spijt van krijgen, maar ze besloot toch om te zwaaien. Misschien dat de chauffeer zou stoppen? Mae stopte plotseling met zwaaien, en bedacht zich dat dit misschien ook iemand kon zijn die geen goede bedoelingen had.

Andy reed door de verlaten stad; het was vreemd om de stad zo te zien. Waar voorheen mensen liepen lagen de straten er nu verlaten bij. Hij zag een gordijn bewegen; iemand was nog in het leven en bekeek zijn auto waarschijnlijk met argwaan. Niet alleen zombies waren een probleem. Overlevende mensen konden op rooftocht zijn en andere mensen vermoorden voor hun eten of dekens.

Onderweg was hij even gestopt toen hij een vrouw had zien liggen, maar de wond in haar keel was niets meer aan te doen. Het enige pluspuntje was dat ze niet meer de tijd had om in een zombie te veranderen.

opeens zag hij iemand zwaaien. Hij remde af en stopte voor haar. Met een knopje deed hij het raampje omlaag (vroeger zou hij helemaal naar de deur hebben moeten leunen om het raampje naar beneden te draaien, wat een heerlijke technologische vooruitgang!) en hij keek naar de jonge vrouw op de stoep, maar zijn ogen gleden ook langs de omgeving. Hoewel hij het niet leuk vond, moest hij voorzichtig zijn. Bendes gebruikten soms een individu om het slachtoffer af te leiden om dan met de groep aan te vallen. Dat was nog niet zo lang geleden gebeurd en gelukkig waren ze alleen gewapend geweest met knuppels en messen en had hij, net als nu, in zijn auto gezeten. Ontsnappen was niet moeilijk geweest.

"Heb je hulp nodig?" vroeg hij. In deze tijd zwaaiden mensen meestal alleen als ze hulp nodig hadden, of om mensen in een valstrik te lokken. Ondertussen bestudeerde hij haar gezicht. In deze tijd waren zelfs symptomen van een verkoudheid reden tot voorzichtigheid.

Toen het passagiers raampje open ging, leunde Mae een beetje voorover om een beter beeld te krijgen van de persoon die in de auto zat. Ze gooide een blik in zijn auto, zo op het ogenblik zag ze niets geks. "Uh..." ze keek op naar Andy, haar haren vielen langs haar gezicht, en ze duwde die vlug aan de kant en achter haar oor.

"Ga je toevallig naar het Noorden?" Mae besloot om het op de man af te vragen. Het had geen zin om er omheen te draaien. Daar had ze eigenlijk ook helemaal geen zin in. "Zo ja, mag ik dan mee liften?" Vroeg ze, terwijl ze haar ogen op hem gericht hield. Ze stak haar handen om hoog om te laten zien dat ze onschuldig was, maar niet voordat ze haar geweer tevoorschijn haalde. Niet om het op Andy te richten, maar om te laten zien dat dat alles was wat ze had - plus een mes, maar die liet ze niet zien.

"Ik ben helemaal alleen. Beloofd." Zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze was niet van plan om dat hele rot eind naar het Noorden te lopen, en ze had er al zo'n lang stuk opzitten. Een rit zou fijn zijn, al was het maar een klein stukje die kant op. "Ik heb ook geen symptomen" Voegde ze nog snel toe.

"No hard feelings als je niet wilt." Vervolgde Mae, terwijl ze haar schouders een keer ophaalde. Ze keek even vlug om haar heen, om er zeker van te zijn dat er geen rare dingen gebeurde, of dat er ergens een zombie rond dwaalde.

Andy luisterde naar de vrouw; voor zover hij kon zien had ze inderdaad nog geen symptomen. Het was pas vanaf het derde stadium dat mensen gevaarlijk werden. Ze zag er niet suf uit, die mensen zaten juist op de stoeprand wezenloos voor zich uit te staren, en ook niet onrustig. In ieder geval niet meer dan wat je kunt verwachten in een vijandige omgeving. Want de stad die jarenlang zijn thuis was geweest, was nu een vijandige plaats.
Als dit een overval was, dan had ze allang de trekker kunnen overhalen. En bendes hadden geen interesse om naar het noorden te gaan.

"Ik ben onderweg naar het noorden," zei hij uiteindelijk. "Als je een lift nodig hebt, mag je meerijden." Het was een risico om te nemen; met dat geweer kon ze hem gemakkelijk zijn auto afpakken, maar hij kon een medemens niet zomaar in een gevaarlijke situatie laten staan. Dus hij drukte op de knop waardoor de deuren ontsloten werden.

"Stap maar in."

Mae glimlachte breed toen Andy zei dat ze in kon stappen.

"Dankje, dankje, dankje!" Zei ze blij. Dit liet ze haar geen tweede keer zeggen. Ze haalde de rugzak van haar rug, opende de deur aan de passagiers kant van het rode autootje en stapte in. Haar rugzak plaatste tussen haar voeten op de grond. Gelukkig was ze niet de enige die de geruchten volgde en op weg was naar het Noorden. Misschien was vandaag dan toch nog haar geluksdag.

Toen ze deur dicht deed, draaide ze zich half om naar de man naast haar in de auto, en stak haar hand uit. "Ik ben Mae..." Zei ze vriendelijk, maar een tikkeltje onzeker. Het gebeurde niet elke dag dat ze in de auto stapte van een wildvreemd iemand. Al die tijd was ze alleen geweest, en hoezeer ze dat ook waardeerde, het was fijn om weer gezelschap te hebben. Maar Mae bleef voorzichtig, ze was zich bewust van de gevaren. Zombies waren niet meer de enige vijanden. Er waren geen regels meer in de wereld, dus mensen konden doen wat ze wilde. Helaas had Mae al vaak genoeg gezien dat mensen beroofd of gedood werden vanwege hun wapens of eten. Zombies hadden vaak maar één ding voor ogen, en dat was eten. Mensen waren anders, te ingewikkeld.

Ze wist dat ze een risico nam toen ze zwaaide naar de auto, en de wildvreemde man vroeg om een lift. Andy had net zo goed ook een gevaarlijk iemand kunnen zijn. Aan de andere kant maakte Mae het misschien ook niet zoveel uit. Dood ging ze uiteindelijk toch. En liever een kogel door het hoofd, dan aangevreten worden door zombies.

"Dus jij hebt de geruchten ook gehoord over het Noorden?" Vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze haar jas los ritste. Terwijl ze in de auto zat, realiseerde Mae zich hoe moe ze eigenlijk was. Ze had afgelopen nacht eigenlijk niet geslapen, de nacht daar voor eigenlijk ook niet. Slapen vond ze moeilijk in deze periode. Ze vertrouwde haar omgeving niet genoeg en ze voelde zich vaak niet veilig genoeg om in slaap te vallen. Af en toe viel ze in slaap, om toch wakker te worden van elk klein geluid. In combinatie met veel lopen en zombies uit de weg gaan, was haar lichaam toe aan rust. Ze bedekte haar mond met haar hand en gaapte. Hopelijk kon ze deze rit wakker blijven.

"Andy," stelde hij zichzelf voor nadat Mae haar naam had genoemd. Hij wachtte tot ze zat en vergrendelde de auto weer - het laatste wat hij wilde was iemand met kwade wil die gemakkelijk in de auto kon komen. Na even in de spiegels gekeken te hebben reed Andy weer verder, ongeveer in noordelijke richting.

"Ik heb ze gehoord," antwoordde Andy. "Mijn broer is met zijn gezin al eerder vertrokken. Het laatste wat ik van hun heb gehoord is dat ze het nog niet gevonden hadden en dat was een paar dagen geleden."
Was hij bezorgd over het uitblijven van communicatie? Dat zeker, maar het hoefde niet te betekenen dat ze het niet hadden gehaald. Misschien waren ze gewoon de gsm kwijt, of niet in staat om op te laden. Of geen verbinding. Het onderhoud van communicatienetwerken was nu ook stilgevallen en niet alle masten zenden nog signalen uit.

Hij zag hoe Mae gaapte en besloot om maar niet te veel te vertellen, zodat ze even kon slapen als ze dat wilde. Zijn blik viel op een groepje zombies die zich blijkbaar tegoed deden aan iemand die aan de bewegingen van de benen te zien nog in leven was. Hoewel hij iets vertraagd was om te zien wat er aan de hand was, reed hij nu door. Er was jammer genoeg niets dat ze konden doen om te helpen. Dat stak iedere keer opnieuw. De reden om arts te worden was om andere mensen te helpen en de laatste tijd was hij vaker niet in staat om te helpen dan wel.

Het duurde niet lang voordat Mae in een lichte slaap viel. Al was het van korte duur toen ze wakker schrok. Ze droomde dat ze van een gebouw af viel, en halverwege de val schrok ze wakker. Even was ze vergeten waar ze was en keek ze verschikt rond, om uit eindelijk te realiseren dat ze bij Andy in de auto zat. "Jezus, ik was even helemaal vergeten dat ik hier in de auto zat." Zei Mae. Ze wreef in haar ogen, en ze keek om haar heen om te kijken waar ze waren. Hier en daar zag een zombie lopen, sommige waren zich tegoed aan het doen aan een lichaam, sommige liepen wat verdwaalt rond.

"Heb ik lang geslapen?" Vroeg ze, terwijl ze uit het raam bleef kijken. Haar ogen gericht op een zombie dat ooit een kind was geweest. Het was klein, met een rugzak op de rug en een petje op. Haar hart brak een beetje bij de gedachten dat niet alleen volwassenen slachtoffer werden van het virus. Mae zuchte diep en schudde haar hoofd. "Kut virus..." Zei ze zachtjes.

Ze keek Andy even aan met slaperige ogen. Ze wilde wat zeggen, maar werd afgeleid door wat ze op de weg zag. In de verte zag ze dat de weg geblokkeerd werd door een auto's. Het zou lastig worden om daar door heen te rijden. Aan weerzijde van de weg stonden ook auto's. Ze konden er om heen, maar dat ook dat zou lastig zijn. Mae leunde wat naar voren alsof ze op die manier probeerde een beter beeld te krijgen van wat ze zag. Het leek op een kleine file, waarbij iedereen de auto verlaten had.

Mae vloekte zachtjes enkele woorden waar haar moeder zich voor zou schamen. Hoe konden ze hier nou door heen komen met de auto? Ze keek om zich heen, maar zo ver ze kon zien waren er geen zombies. Misschien was het een valstrik? Maar die zouden dit toch nooit zo doen? Veel te veel werk voor dat soort mensen.

Andy reed in stilte verder tot hij naast zich een gerucht hoorde. Mae's opmerking dat ze was vergeten dat ze in de auto zat deed hem glimlachen en hij keek even op de klok toen ze vroeg hoelang ze geslapen had. "Niet zo lang," zei hij.
Ook hij zag de jonge zombie lopen en hij slaakte een zucht. Dat was verschrikkelijk om te zien. Stadium twee, dacht hij. Binnenkort zou het kind echt gevaarlijk worden. Het indelen naar de verschillende stadia was iets dat hij vanaf het begin had moeten doen, en ermee stoppen was niet eenvoudig.

Zodra hij de auto's in de verte zag reed hij langzamer en uiteindelijk stopte hij. Hij trommelde met zijn vingers op het stuur terwijl hij door de voorruit keek. Langzaam schudde hij zijn hoofd en zette de auto in achteruit. "Ik vertrouw het niet," zei hij. "We zoeken wel een andere weg om de stad te verlaten. Alle wegen leiden naar Rome, toch?"
Het was wel jammer dat ze langs deze weg niet konden gaan, deze ging rechtstreeks naar de snelweg en dat was wat hij probeerde te bereiken. Een route die veel mensen waarschijnlijk hadden geprobeerde te nemen bij de laatste grote exodus.

Maar waarom waren ze gestopt? Was er een ongeluk gebeurd waardoor de auto's erachter niet meer verder konden? Was het een barricade opgericht door mensen om hun deel van de stad veilig te stellen? Hielden zombies zich verscholen tussen de auto's?
Hoewel hij wel nieuwsgierig was, was hij nu ook weer niet zo nieuwsgierig om dat te gaan onderzoeken.

Hij gaf gas en reed een stuk achteruit. Gelukkig hoefden ze zich geen zorgen te maken over andere weggebruikers. Uit een zijstraat kwam een zombie op de auto af, ze zwaaide met een kapotte paraplu. Stadium 3 of 4 aan haar gedrag te zien. Ze rende recht op de auto af en Andy schudde zijn hoofd terwijl hij achteruit bleef rijden. Hij ramde de zombie, draaide de achterkant in de zijstraat en draaide de auto, zodat ze een stuk terugreden.

"Wil je even kijken of er een radiofrequentie is waar ze nog iets op uitzenden?" vroeg hij. Als Mae dat deed kon hij zijn aandacht bij het rijden houden. Een voor een waren de radiozenders stilgevallen, maar soms kwam er een piratenzender door waarop informatie gegeven werd over de toestand van de steden.

Mae knikte toen Andy zei dat hij het niet vertrouwde. Zij vertrouwde het ook niet, en ze had waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan. "Volgens mij is er een andere weg, die ook op de snelweg uit komt..." Zei ze, maar ze had niet zulke goede navigeer vaardigheden. Als je haar vertelde dat ze naar het zuiden reden, had ze je ook geloofd.

Ze draaide een beetje in haar stoel, om achter hun te kijken toen Andy gas gaf met de auto. Toen er plotseling uit een zijstraat een zombie tevoorschijn kwam. Het rende op de auto af, en Mae schrok zich kapot.

"Pas o-!" Ze keek Andy verbaasd aan toen hij de zombie ramde. "Of niet..." Zei Mae, ze glimlachte half, terwijl ze weer normaal in haar stoel ging zitten. Haar hart bonsde in haar keel, ze was blij dat ze in de auto zat. Dat was afgelopen nacht wel anders...

Toen had Mae zich in de kelder van een huis verstopt, omdat er een horde zombies in de wijk aan het rond dwalen waren. Ze hadden haar opgemerkt toen ze zo voorzichtig mogelijk een huis probeerde binnen te sluipen. Sommige zombies waren verschrikkelijk snel, vooral in de laatste twee stadia. Maar Mae was niet zo groot, en dus ook niet zo snel. Ze had een paar zombies neer geschoten. Terwijl ze liever haar kogels had bewaard, ze had geen keus. Het geluid trok alleen nog maar meer zombies aan. Maar het gaf haar genoeg tijd om in de kelder te komen. Ze had de deur op slot gedaan en met alle kracht die ze nog over gehad een kast voor de deur geschoven.

Mae keek op van haar gedachtes toen Andy haar vroeg om de radiofrequentie te checken. Ze knikte, en leunde wat voorover om de radio aan te doen en het knopje langzaam rond te draaien. Het was voornamelijk ruis. En Mae dacht niet dat ze wat zouden horen.

Maar ergens ver in de ruis hoorde ze stemmen. Ze draaide nog langzamer met het knopje van de radio om de frequentie goed te krijgen en om te kunnen horen wat er gezegd werd.

"Ha... Gree... Zo..." Mae deed verwoede pogingen om de frequentie goed te krijgen.

"Godver, werk dan!" Zei ze gefrustreerd en met veel ongeduld.

"Aha!" Zei Mae, toen het eindelijk gelukt was en ze meer dan halve zinnen te horen kregen. "Eindelijk!"

Andy luisterde naar de radio; soms viel er een deel van de zin weg, maar de stem kwam redelijk goed door. De man sprak over welke steden gevallen waren -steden waar naar verluid geen mensen meer woonden en alleen nog maar zombies- en waar nog gevochten werd tegen de zombies. Hij herhaalde wat men kon doen om zich tegen zombies te beschermen: hoe ze ervoor konden zorgen het virus niet te krijgen en hoe men zich tegen zombies konden verdedigen.

Het niet oplopen van het virus was tegenwoordig een stuk makkelijker, de overdracht tussen mensen was een stuk lager omdat er minder mensen waren en iedereen achterdochtig was, en mensen hielden als vanzelf afstand van de zombie-dragers.

Uiteindelijk werd het interessant, want de spreker had het over veilige plaatsen. Dat er een stad in het noorden was waar geen zombies waren. Tot Andy's teleurstelling vroeg de man om tips over de locatie te delen; deze spreker wist het dus zelf ook niet. In ieder geval waren er nog plaatsen waar tegen de zombies gevochten werd; dat was goed om te weten. Zolang mensen aan het vechten waren was er een kans dat de mensheid deze plaag konden overleven.

"Ik denk dat we nog te ver van die veilige plaats zijn om hun radio-communicatie op te vangen," zei Andy, terwijl ze door de verlaten stad reden.

Hij keek eens naar zijn dashboard, hopelijk was de stad niet te ver. Zijn benzinetank was al voor een kwart leeg en ze verloren kostbare brandstof nu ze hadden moeten omkeren. "Ik weet niet zeker of we het met de auto tot daar halen. Hier in de stad heb ik bij het laatste tankstation mijn tank niet kunnen voldoen. Het was op."

De meeste mensen waren al gevlucht en de aanlevering van brandstof was om begrijpelijke redenen al een tijdje stilgevallen. Het virus heerste immers niet alleen in dit land. Nu hij als een van de laatste de stad verliet was het logisch dat veel al op was.

Mae luisterde in stilte naar de stem op de radio tot dat Andy begon te spreken. Ze knikte zachtjes en keek hem even aan. Ze leunde wat naar links om ook naar het dashboard te kijken en ze zuchtte diep. Ze hadden geen idee hoe ver ze nog moesten rijden, maar het leek er op dat ze sowieso een stuk moeten lopen. Ze leunde terug in haar stoel, ze had haar rugzak wat aan de kant geduwd met haar voeten.

"Er is hier sowieso niet zoveel meer te vinden in de stad." Zei Mae met een diepe zucht. "De winkels zijn leeg geroofd, in huizen is ook niets meer te vinden." Ze had de afgelopen dagen nog gezocht naar eten of drinken, maar er was nog weinig over. Hier en daar had ze geluk, maar veel winkels waren ook niet veilig meer. Het waren zombies die de boel onveilig maakte of mensen die dachten dat ze nu over de stad heersten. Die laatste ontweek Mae net zo graag als dat ze zombies uit de weg ging.

"Lijkt er op dat we naar het Noorden moeten lopen straks..." Mae wist eigenlijk helemaal niet zeker of Andy samen met haar dat hele stuk wilde lopen. Maar, omdat ze beide die kant op gingen, ging ze er stiekem wel een beetje vanuit. Uiteindelijk waren ze samen sterker. Maar misschien dacht Andy daar wel heel anders over?

Ze reden een tijdje in stilte verder. Het duurde niet lang voordat Mae weer in slaap was gesukkeld. Ze kon overal wel slapen, zolang ze zich op haar gemak voelde of wist dat ze veilig was. Blijkbaar zat dat in de auto wel goed, want ze lag met haar hoofd tegen het raam aan. Deze keer sliep ze iets langer door, tot dat ze weer wakker schrok. Deze keer was ze niet vergeten dat ze in de auto zat.

"Hoe kom jij hier eigenlijk terecht?" Vroeg Mae nadat ze een geeuw onderdrukte. "Veel mensen zijn allang vertrokken..." Behalve hij. Ze keek hem nieuwsgierig aan, Mae vroeg zich af wat zijn verhaal was.

Het leek er inderdaad op dat ze een stuk te voet zouden moeten doen, tenzij ze bij het volgende tankstation geluk zouden hebben. Andy keek eens opzij en zag dat Mae sliep. Hij richtte zijn aandacht weer op de weg en liet haar slapen.

Ze waren bij de rand van de stad toen Mae weer wakker werd en Andy sloeg de weg in die naar de snelweg leidde. Hij keek even opzij toen Mae haar vraag stelde.

"Ik ben bewust achtergebleven," vertelde hij. "Ik ben SEH-arts; ik werd op de spoed en ik woon al jaren in deze stad. Sinds dat gedoe met de zombies begon was het druk op de spoedgevallendienst en ik ben gebleven zolang er patiënten binnenkwamen, samen met een collega-arts en een paar verpleegkundigen. De laatste tijd ben ik eigenlijk niet meer naar huis gegaan, want op en neer reizen was gevaarlijker dan in het ziekenhuis blijven. En er was eten genoeg in de keuken om daar te kunnen overleven. De patiëntenstroom werd minder en steeds meer personeel verliet de stad. Uiteindelijk was ik alleen en sinds eergisteren is er niemand meer binnengekomen, dus het heeft geen zin meer dat ik hier ben. En daarom ben ik nu pas aan het rijden."

De snelweg was zo goed als verlaten, als ze een auto tegenkwamen was het er een die stilstond met de deuren open en de ruiten ingeslagen. Daar was niets meer te vinden, dus Andy reed verder. Een bord gaf aan dat het nog tien kilometer was naar het volgende tankstation. Zo dicht bij de stad was die waarschijnlijk leeg, maar hij zou er wel even stoppen.

Mae keek uit het zijraam terwijl ze naar Andy luisterde. Ze vond het knap dat hij het zo lang had volgehouden op de spoed afdeling. De meeste mensen wilde weg uit de stad, want waar veel mensen waren, was de kans op besmetting ook groter en dus ook meer zombies. Mae gaf ze groot gelijk, het was ook de reden dat zij weg wilde uit de grote stad.

"Dat je zo lang gebleven bent." Zei Mae terwijl ze op zij keek naar Andy. Het was misschien niet zo gek dat de patiënten stroom minder werd. Omdat de meeste mensen de deur niet uit durfde of de stad verlieten voor een veiligere plek. Mae wilde ook op zoek naar een veilige plek. Alles was beter dan in deze stad blijven.

Ze keek weer uit haar raam, kijkend naar de auto's die ze voorbij reden. Hier en daar een zombie die wat doelloos rond dwaalde. Haar gedachte dwaalde af naar de zombies en wat voor mensen ze zouden zijn geweest voordat ze in hersenloze wezens veranderden.

"Wil je hier kijken?" Vroeg ze toen ze het tankstation naderden. Er stonden veel auto's stil met de deuren open of ingeslagen ramen. Het leek er op dat hier weinig te halen was, maar het was altijd het proberen waard. De deur van de shop stond open en ook daar waren enkele ramen ingeslagen. Het was er donker, maar misschien was er nog iets van eten of drinken te vinden.

Zo op het eerste gezicht leek er niemand te zijn; geen mens en geen zombie. Maar toch voelde Mae zich een beetje zenuwachtig worden toen ze het tankstation naderde. Want wat als er wel zombies waren of mensen met slechte bedoelingen?

Andy haalde zijn schouders op bij de opmerking dat hij zo lang gebleven was. Dat was waar en waarschijnlijk niet de meest verstandige beslissing, maar hij had de mensen niet aan hun lot willen overlaten.

Hij reed langzaam naar het tankstation toe. Het zag er niet uit alsof er nog veel was en het was onmogelijk te zeggen wat zich in de donkere winkel verborgen hield. "Ik wil in ieder geval even de pompen nakijken, eens zien of er nog wat benzine in zit of dat ze nog stroom hebben. Ik haal het wel tot het volgende tankstation, maar hoe meer er in de tank zit, hoe verder we komen.

Als laatste vertrekken had natuurlijk wel het nadeel dat anderen al voorbij dit tankstation waren gekomen, dus de kans was groot dat er niets meer was. Net zomin er nog veel te vinden zou zijn in deze verlaten en opengebroken auto's. Tot nu toe klonken er geen geweerschoten vanuit de winkel, dus het leek er al op dat er geen bende in zat die hun territorium wilden verdedigen.

"Wat wil je doen?" vroeg hij, terwijl hij parkeerde naast een pomp. Het display was onbelicht; zijn mond vertrok toen hij dat zag. Hopelijk was alleen het display kapot, want zonder elektriciteit werkte de pomp niet eens.

Mae maakte haar riem los en stapte uit de auto. Ze pakte haar rugzak uit de auto om er het een en ander uit te halen. Ze had de hele rugzak niet nodig als ze alleen maar gingen kijken. Dus zorgde ze er voor dat ze een geweer bij zich had en een mes. Ze stopte het geweer aan de achterkant van haar broek, maar hield het mes in haar hand. Ze wilde haar geweer alleen gebruiken als het echt nodig was, want het geluid zou alleen maar meer zombies aantrekken.

"Ik ga wel in de winkel kijken, als jij de pompen nakijkt." Zei ze, terwijl ze haar rugzak terug in de auto zetten, bij de passagiers stoel. Ze zag er eigenlijk een beetje tegen op om de winkel in te gaan, maar ze wilde niet hier wachten en niets doen. "We hebben eten en drinken nodig, en misschien wat andere dingen voor het geval dat. En misschien dat ze daar nog wat jerrycans hebben - met spul erin voor de auto" Zei ze voordat ze de deur aan de passagierskant dicht sloeg.

"Tenzij je een ander plan hebt?" Vroeg ze, terwijl ze om de auto heen liep. Misschien had Andy een ander plan? Het maakte Mae niet zoveel uit, ze zou zich wel aanpassen. "Zoals wegrijden terwijl ik in de winkel ben?" Grapte ze, en ze gaf hem een speelse knipoog.

Andy luisterde naar het voorstel; het klonk redelijk dat zij de winkel zou bekijken en hij de pompen, al maakte hij zich wel zorgen over wat er in de winkel verborgen kon zijn. Andere plannen had hij niet, maar hij grinnikte toen ze vroeg of hij zou wegrijden.
"En jou de mogelijkheid ontnemen dat je in mijn aanwezigheid kunt verblijven?" antwoordde hij grijnzend. "Dat kan ik je niet aandoen."

Hij sloot de auto - hij wilde niet dat hun auto gestolen zou worden door iemand anders - en liep naar de eerste pomp. Het display was zwart, maar toch haalde hij de slang eruit en duwde op de knop om te zien of er iets uitkwam. Niets dus. Had deze tankstation geen stroom meer? Was er een mogelijkheid om in de opslagtank te komen? Die moesten toch ook gevuld worden. Hij ging op onderzoek uit; hij bekeek de pomp zelf en inspecteerde de plek waarvan hij vermoedde dat de tankwagens de benzine in konden pompen. Terwijl hij alles bekeek en probeerde de bedenken hoe hij erbij moest komen, luisterde hij naar verdachte geluiden. Als Mae hulp nodig had zou hij meteen in actie moeten schieten.

De stilte die hier heerste was onheilspellende; normaal gesproken was een snelweg een constante bron van lawaai. De vogels zongen ongehinderd hun lied en een zachte wind ruiste door de bomen. Als hij op vakantie zou zijn zou deze rust geweldig zijn; nu was het een herinnering aan teloorgang van de mensheid. Hij keek vaak over zijn schouder; het laatste wat hij wilde was aangevallen worden omdat hij niet goed oplette.

Mae liep hoofdschuddend en lachend weg van Andy, naar de hoofdingang van de winkel. De deur was open, maar voordat ze naar binnen ging keek ze eerst even door de ramen. Het was er donker, maar voor zover ze kon zien was er niemand. Ze liep terug naar de ingang en twijfelde even voor ze naar binnen ging. Ze keek snel nog even achter zich naar Andy, en deed haar haar in een hoge staart. Hier en daar bleef het haar niet zitten, maar van de zenuwen had ze het ontzettend warm gekregen. Waarom had ze ook alweer aangeboden om in haar eentje de winkel te bekijken?

Ze stapte na wat lang twijfelen eindelijk de winkel binnen. Gelukkig was het overdag en lieten de ramen genoeg licht toe. De meeste schappen waren leeg gehaald, maar hier en daar lag er nog wat. Vaak waren dit dingen die mensen niet nodig hadden. Ze keek even om zich heen en vond een metalen mandje. Ze had haar tas namelijk in de auto gelaten, dus besloot ze het mandje mee te nemen voor het geval ze toch iets vond wat ze mee wilde nemen.

Recht was de balie met kassa, maar ze besloot om eerst langs de schappen te gaan. Terwijl ze stilletjes langs de schappen liep, op zoek naar iets bruikbaars, bleef ze goed om haar heen kijken om er zeker van te zijn dat er geen zombies of ander tuig in de winkel was. Bij de schappen met verzorgingsartikelen was er niets meer te vinden. Een doosje kinderpleisters was alles wat er nog lag. Ze zuchtte, en gooide het in haar mandje. Wie weet hadden ze ooit een pleister met hondjes er op nodig.

De afdeling met eten lag helemaal overhoop. De schappen waren omgevallen en er lag niets meer op wat lege flesjes na. Ze liep verder en vond ergens nog wat batterijen en een zaklamp die ze ook in haar mandje deed. Mae bleef hangen bij de tijdschriften. Haar ogen dwaalde af naar de roddeltijdschriften. Oh, wat miste ze tijd dat alles nog normaal was.

Mae wilde nog bij de kassa's gaan kijken toen ze geluid hoorde. Het kwam vanachter een deur vandaan, achter de balie waarom op stond: "staff only". Mae had niet door dat deur op een kier stond. Ze keek nog even vlug naar buiten door het raam, om zeker te zijn dat Andy er nog steeds stond met de auto, maar op dat moment werd de deur open gebeukt. Van schrik liet ze het metalen mandje vallen.

"Kak..." Mae keek op naar de zombie die in de deur opening stond. Het was ooit een jonge vrouw, en zo te zien aan haar uniform werkte ze hier. Ze waarschijnlijk allang in stadia 3 of 4, wat betekende dat Mae zo snel mogelijk uit de winkel moest zien te komen. De zombie had haar al gespot toen ze het mandje liet vallen. Ze schatte de afstand naar de uitgang in, maar dat zou ze waarschijnlijk niet halen, zonder onderuit gehaald te worden door de winkel-zombie.

De zombie klom over de balie heen, en Mae moest snel nadenken wat ze moest doen. Ze had het mes nog steeds in haar handen en het geweer achter in haar broek zitten. Ze rende snel naar de achterkant van de winkel toe, zo ver mogelijk van de zombie vandaan. Ze had meer tijd nodig om iets te bedenken, maar de zombie was snel. Ze stond tussen twee schappen in, druk om zich heen kijkend zag ze een grote schep staan. Net op tijd pakte ze de grote schep onhandig vast met beide handen, terwijl ze ook nog haar mes probeerde vast te houden. Niet wetende dat de schep een stapel dingen tegen hield, wat met een luid geluid naar beneden kletterde toen ze het pakte.

Op het moment dat ze zombie vlak bij haar was, probeerde ze met de schap de zombie op afstand te houden en stak het puntige deel van de schep in de zombies borstkas. De zombie was sterk en agressief, en Mae was maar klein van stuk.

Tegen beter weten in probeerde Andy toch even alle benzinepompen, maar dit was hopeloos. Misschien hadden ze bij het volgende tankstation meer geluk. In de stilte die heerste viel het geluid van vallende spullen op en Andy draaide zich met een ruk om naar de winkel.

"Mae?" riep hij terwijl hij ernaartoe ging. "Alles goed daarbinnen?" Had ze zich bezeerd? Hij keek door de deur naarbinnen en zijn ogen moesten even wennen aan het weinige licht in de winkel. En toen zag hij de zombie.

Zijn geluk was dat als een zombie eenmaal een slachtoffer had, dat ze daar meestal op gefixeerd bleven. Hij sloop behoedzaam op de twee af, af en toe omkijkend om te zien of er niet nog een zombie tevoorschijn kwam, en haalde een zakmes uit zijn achterzak. Terwijl hij het mes openklapte stapte hij op de zombie af. Nu kwam zijn medische kennis goed van pas. Na een moment van mikken stak hij het mes tussen twee ruggenwervels en sneed.

De zombie liet een schreeuw horen, eerder van woede dan van pijn en wilde zich omdraaien, maar door de schep ging dat niet. Terwijl Andy achteruit ging zakte ze zombie door haar benen.

Dit zou hem nooit gelukt zijn in een aanval; een mes als deze kon een zombie niet ver genoeg van hem weghouden. Maar met de aandacht op Mae had hij haar wel kunnen uitschakelen. "Zombie of niet," zei Andy, "ze hebben nog steeds het centrale zenuwstelsel nodig voor hun motoriek. Maar dat was knap hoe je die zombie op afstand kon houden."

Zodra de zombie door de benen zakte, liet Mae haar schep vallen. Als Andy er niet was geweest had ze het niet lang vol gehouden. De zombie was sterk, en Mae was misschien slim, maar lang zo sterk niet. Ze haalde schouders op toen Andy haar een compliment gaf over hoe ze de zombie op afstand hield. "Wie niet sterk is, moet slim zijn, toch?" Antwoordde ze hem. "Knap dat jij weet hoe je een zombie op die manier kan uitschakelen." Kaatste ze terug, terwijl ze weg liep van Andy en de zombie. Ze stak haar zakmes in haar broekzak, en pakte de spullen uit het winkelmandje. Het doosje pleisters stak ze in haar broekzak aan de achterkant, maar ondertussen maakte ze de verpakking van de batterijen en de zaklamp open. Ze stak de batterijen er in en probeerde de zaklamp uit. Die deed het gelukkig.

"Dankjewel trouwens." Ze keek draaide zich om naar Andy. Want wat als hij er niet was geweest? "Ik had niet verwacht dat je de held zou uithangen voor mij." Zei ze sarcastisch en met een scheve glimlach. Maar ergens meende ze het wel, want ze kende elkaar amper.

Mae draaide zich weer om, om naar buiten te lopen. Want na wat er net gebeurt was, was ze eigenlijk wel toe aan frisse lucht. Ze bleef even staan in de deur opening van de winkel. "Ik denk dat we moeten opschieten." Zei ze stilletjes, had het geluid van de vallende spullen zombies naar hun gelokt? Was het zo luid? "Er komen zombies aan." Alle kleur verdween uit haar gezicht, toen ze keek naar Andy.

In de verte waren er zombies te zien, die hun kant op kwamen. Mae wilde de winkel verlaten, maar ze wachtte op Andy. Ze was niet van plan om zonder hem te vertrekken.